Łysienie anagenowe

Cykl życia włosa dzie­li się na trzy fazy: anagen czyli najsil­niej­szy okres wzro­stu, kata­gen czyli okres przej­ścio­wy oraz telo­gen czyli faza spoczyn­ku.  Anagen jest najdłu­żej trwa­ją­cym, bo aż 4–6 lat, oraz najin­ten­syw­niej­szym okre­sem wzro­stu włosa. W tej fazie najczę­ściej znaj­du­je się 80–90% włosów. Łysie­niem anage­no­wym, zwanym również łysie­niem dystro­ficz­nym nazy­wa się częścio­wą lub całko­wi­ta utra­tę wlosów bedą­cych w fazie wzro­stu. Łysie­nie anage­no­we doty­czy zarów­no osób star­szych, jak i młod­szych. Najczęst­szą przy­czy­ną łysie­nia dystro­ficz­ne­go jest czyn­nik draż­nią­cy, który wpły­wa na osła­bie­nie włosów będą­cych w fazie anage­nu, a w efek­cie na ich wypa­da­nie. W przy­pad­ku tego rodza­ju łysie­nia włosy odra­sta­ją po wyeli­mi­no­wa­niu szko­dli­wych czynników.

Łysienie anagenowe — objawy

Łysie­nie anage­no­we obja­wia się wyraź­nie słab­szy­mi, cien­ki­mi i nieeste­tycz­nie wyglą­da­ją­cy­mi włosa­mi oraz ich  nadmier­ną utra­tą włosów. Łysie­nie dystro­ficz­ne najczę­ściej diagno­zu­je się przy pomo­cy tricho­gra­mu, który pozwa­la okre­ślić ilość włosów znaj­du­ją­cych się w danej fazie. Za prawi­dło­wy wynik przyj­mu­je się:

• 66–96 % włosów w fazie anagenu,
• 6% włosów w fazie katagenu,
• 2–18% włosów w fazie telogenu.

Niepra­wi­dło­wy wynik bada­nia tricho­gra­mem jest jedną z metod diagno­sty­ki łysie­nia anage­no­we­go. Łysie­nie dystro­ficz­ne można zdia­gno­zo­wać również za pomo­cą bada­nia histo­lo­gicz­ne­go, podczas które­go pobie­ra się 25–50 miesz­ków włoso­wych. Wynik powy­żej 15% w fazie telo­ge­nu może wska­zy­wać na łysie­nie anagenowe.

Łysienie anagenowe — przyczyny

Łysie­nie anage­no­we zwią­za­ne jest z uszko­dze­niem miesz­ków włoso­wych w fazie wzro­stu. Najczęst­szą przy­czy­ną łysie­nia dystro­ficz­ne­go są silne substan­cje poda­wa­ne podczas chemio­te­ra­pii pacjen­tom z nowo­two­rem. Na uszko­dze­nie miesz­ków włoso­wych wpły­wa­ją prepa­ra­ty hamu­ją­ce mito­zę, środ­ki alki­lo­we i anty­ka­ta­bo­licz­ne. Substan­cje stoso­wa­ne w lecze­niu nowo­two­rów, które powo­du­ją osła­bie­nie włosów w fazie anage­nu, a w efek­cie ich wypa­da­nie to: dokso­ru­bi­cy­na, cyklo­spo­ry­na, cyklo­fos­fa­mi­du, bleomy­cy­na, kolchi­cy­na, dauno­ru­bi­cy­na, dakty­no­my­cy­na, fluoro­ura­cyl, allo­pu­ry­nol, meto­trek­sat, nitro­so­urea, a także takie związ­ki jak: bizmut, tal, arsen, bór, ołów, złoto. Do łysie­nia dystro­ficz­ne­go przy­czy­nia się również radio­te­ra­pia, stoso­wa­na w lecze­niu niektó­rych typów nowo­two­rów. Uszko­dze­nie miesz­ków włoso­wych w fazie anage­nu może być również zwią­za­ne z nadci­śnie­niem tętni­czym lub z bardzo silnym urazem psychicznym.

Łysienie anagenowe — leczenie

Łysie­nie anage­no­we najczę­ściej nie powo­du­je trwa­łej utra­ty włosów. Odra­sta­nie włosów nastę­pu­je po wyeli­mi­no­wa­niu czyn­ni­ka szko­dli­we­go. Dla wielu osób nadmier­ne wypa­da­nie włosów jest powo­dem zani­żo­nej samo­oce­ny, a dla pacjen­tów z choro­ba­mi nowo­two­ro­wy­mi dodat­ko­wym czyn­ni­kiem stre­so­gen­nym. W lecze­niu łysie­nia dystro­ficz­ne­go bardzo ważna jest diagno­za oraz dopa­so­wa­nie odpo­wied­niej tera­pii, najczę­ściej nie jest koniecz­ne stoso­wa­nie dodat­ko­wych prepa­ra­tów, zwłasz­cza w przy­pad­ku chorób nowo­two­ro­wych. Zakoń­cze­nie chemio­te­ra­pii i radio­te­ra­pii wpły­wa na rege­ne­ra­cję miesz­ków włoso­wych i ponow­ny wzrost włosów. Elimi­na­cja szko­dli­we­go czyn­ni­ka zazwy­czaj jest najsku­tecz­niej­szą meto­dą lecze­nia łysie­nia anage­no­we­go. W niektó­rych przy­pad­kach koniecz­ne może być stoso­wa­nie prepa­ra­tu zawie­ra­ją­ce­go minok­sy­dyl, który wpły­wa na przy­spie­sze­nie wzro­stu włosów. Łysie­nie anage­no­we zazwy­czaj nie powo­du­je trwa­łej utra­ty włosów, co z pewno­ścią poma­ga prze­trwać trud­ny etap odra­sta­nia włosów po wyeli­mi­no­wa­niu czyn­ni­ka szkodliwego.