Łysienie plackowate
Łysienie plackowate należy do przewlekłych chorób zapalnych, które charakteryzuje się uszkodzeniem mieszków włosowych, a w rezultacie wypadaniem włosów. Choroba dotyczy najczęściej osób młodych. Szacuje się, że 60% przypadków łysienia plackowatego dotyczy osób poniżej 30 roku życia. Łysienie plackowate dotyka w równym stopniu kobiet i mężczyzn. Leczenie tego rodzaju łysienia jest bardzo trudne i długotrwałe i nie zawsze przynosi oczekiwane rezultaty.
Łysienie plackowate — objawy
Częściowa utrata włosów na skórze głowy, ale także na brwiach czy zaroście na twarzy o charakterze zapalnym nazywana jest łysieniem plackowatym. Charakterystyczne dla tego rodzaju łysienia są plamy na owłosionej skórze o okrągłym kształcie i różnej wielkości. Plamy na skórze głowy przypominają placki, stąd nazwa łysienie plackowate. Zazwyczaj ogniska choroby mają wielkość pomiędzy 5–10 cm średnicy, najmniejsza zazwyczaj jest pierwsza zmiana na skórze głowy. Ogniska chorobowe mogą być pojedyncze lub mnogie, ale rzadko zdarza się, że obejmują całą powierzchnię owłosionej skóry głowy. Łysienie plackowate jest chorobą o charakterze zapalnym, jednak na skórze głowy nie pojawiają się objawy takie jak: rumień czy złuszczanie skóry. W niektórych przypadkach włosy odrastają samoistnie po około pół roku, jednak najczęściej konieczne jest zastosowanie odpowiednio dobranej terapii.
Łysienie plackowate — przyczyny
Łysienie plackowate najczęściej dotyka osoby młode, między 20 a 40 rokiem życia, ale może występować również u dzieci. Przyczyny tego rodzaju łysienia nie są do końca znane, ale zwykle wymieniane są takie czynniki jak: uwarunkowania genetyczne, a także zaburzenia gospodarki hormonalnej. Łysienie plackowate zaliczane jest do chorób autoimmunologicznych, dlatego może występować z innymi chorobami jak: reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca typu I, atopowe zapalenie skóry, zapalenie tarczycy, zapalenie jelita grubego, bielactwo czy toczeń rumieniowaty. Badania wskazują, że łysienie plackowate jest schorzeniem dziedzicznym. Okazuje się, że 10 % osób z zespołem Downa boryka się z problemem łysienia plackowatego. Niektórzy specjaliści doszukują się przyczyn tego rodzaju łysienia w problemach o podłożu psychologicznym jak np. długotrwały stres.
Łysienie plackowate — leczenie
Łysienie plackowate należy do schorzeń trudnych do wyleczenia. Leczenie zazwyczaj jest długotrwałe i nie zawsze przynosi oczekiwane efekty. Do najczęściej stosowanych metod należą:
- kuracja preparatami o działaniu immunosupresyjnym: kortykosteroidy podawane doustnie lub miejscowo i cyklosporyna podawana doustnie,
- stosowanie płynu na porost włosów zawierającym 5% minoksydylu, jednak wcieranie płynu dwa razy dziennie może powodować zaczerwienienie lub łuszczenie skóry głowy,
- fotochemioterapia polegająca na podaniu leku uczulającego na światło, a następnie pacjent poddawany jest naświetleniu promieniami UVA,
- stosowanie miejscowej immunoterapii, która według badań jest najskuteczniejszą metodą leczenia łysienia plackowatego, w tym przypadku stosuje się alergeny kontaktowe, które mają na celu wywołanie kontaktowej nadwrażliwości.
Wiele osób stosuje również krioterapię, ale warto pamiętać o rozsądnym korzystaniu z tego rodzaju kuracji. Leczenie łysienia plackowatego zimnem nie powinno być długotrwałe, ponieważ może to skutkować trwałym uszkodzeniem mieszków włosowych. Najnowszą, jednak wciąż eksperymentalną terapią jest leczenie ruksolitynibem, substancją stosowaną w leczeniu chorób szpiku. Metoda stosowana przez amerykańskich naukowców przynosi bardzo dobre rezultaty i całkiem możliwe, że po przeprowadzeniu kompletnych badań leczenie ruksolitynibem może stać się powszechne. W leczeniu łysienia plackowatego istotne jest dostosowanie terapii do wieku oraz do stopnia zaawansowania choroby, dlatego należy skonsultować się z lekarzem, który dobierze rodzaj leczenia.